Wij begrijpen dat louter goede wil niet voldoende is om het gedrag van gebruikers om te zetten in een meer bewust en hulpbronnen besparend gedrag.
Informatie is de sleutel. Niet zomaar informatie, maar geloofwaardige informatie, afkomstig van gerespecteerde bronnen. Een “milieuvriendelijke” gebruiker wordt dat als hij de etiketten zorgvuldig leest en niet zomaar meegaat in een pseudo-natuurlijke trend. Tegenwoordig kunnen marketingtechnieken zoals verpakkingsontwerp, merknamen of claims op zijn minst misleidend zijn. Daarom wilden wij een aantal van de meest gebruikte termen in de industrie van natuurlijke cosmetica belichten.

1. Ecologisch

Als je door de supermarkt loopt, zie je het woord “eco” overal opduiken, of het nu gaat om tassen, autoaccessoires, flessen water of schoenen. Dat komt omdat het gebruik van dit woord niet expliciet wettelijk geregeld is en een fabrikant het kan claimen op basis van zijn interpretatie of wens om natuurlijker te klinken.
In feite zou “eco” moeten verwijzen naar iets dat ecologisch en duurzaam is, of het nu gaat om het product zelf, de impact op het milieu of iets anders. De term “eco” zou meer een morele waarde moeten hebben dan een fysieke eigenschap. Ons eerlijk advies is om even na te denken als je ziet dat iets “eco” is en voor jezelf te beslissen of je ermee geassocieerd wilt worden.

2. Natuurlijk

De claim “natuurlijk” in cosmetica is beter geregeld dan de claim “eco”, maar het ontbreekt aan een universele definitie of geharmoniseerde norm, zoals de Europese Commissie suggereert In het algemeen wordt van natuurlijke producten verwacht dat ze gemaakt zijn van natuurlijke plantaardige, minerale of dierlijke stoffen. De richtsnoeren van de Raad van Europa definiëren een “natuurlijk cosmeticum” als een product dat bestaat uit natuurlijke stoffen van plantaardige, minerale of dierlijke oorsprong, uitsluitend verkregen door fysische, microbiologische of enzymatische methoden, met bepaalde uitzonderingen voor geurstoffen en conserveringsmiddelen.

3. Biologisch

Laten we eens kijken hoe het zit met het claimen van “bio”. Laten we eerst zeggen dat “bio” en “biologisch” twee verschillende woorden zijn voor hetzelfde. Gelukkig kan men die niet zomaar op zijn etiket drukken of in advertenties aanprijzen. Bioproducten moeten worden gecertificeerd door een geregistreerde derde partij die het aanvragende product, de herkomst van de grondstoffen en de documentatie daarvan streng onderzoekt. Een bedrijf moet ook betalen om een biocertificaat te krijgen nadat het heeft bewezen dat het daadwerkelijk biomaterialen gebruikt in het recept van het product. Het hebben van een biocertificaat is de eigenlijke filter om een echt milieuvriendelijk merk te onderscheiden van een nepmerk.